Birinin sahip olduğuna öteki sahip değil. Eğer bunu teşhis edip kabul ediyorsak bizde alçakgönüllülük var demektir. Çünkü Sevgi insanları çeşitli yöntem ve davranışlarla süsledi. Yani düşündüğün, yaptığın, konuştuğun her ne iyilik varsa, her şey sevginin armağanıdır. Gerçek budur. Toprak basılır ve sen toprak olarak basılmak zorundasın. Çamursun, hiç bir değerin yok. Buradan oraya savrulan, onunla duvarlar örülen değersiz bir madde olarak kullanılırsın. Ancak Yaratan sana “yaşam soluğu üfledi” ve hemen zihniyet taşıyan bir insan oldun. Konuşuyorsun, çalışıyorsun, yazıyorsun, öğreniyorsun; Sevgi sel bir makine oldun. Ama unutma ki senin kökün topraktır. Mesela “ben günahkârım” diyorsun. Buna rağmen yüreğinin içinde doğru bir kişi olduğuna inanıyorsun.

Affetmek, eylemin değerini düşürmek anlamına gelmez. Bağışlama da, birisinin bize verdiği zarar veya kötülük değer kaybetmemektedir. Bir insanı ya da bir kişiyi affederiz. “Günahkârları sevin, ancak günahtan nefret edin” sözünü unutmayın. Bu açıklama burada tamamen geçerlidir. Affetmek ancak istenmesi halinde mümkündür. Bu hiç de böyle değil. Başkasının uğruna affetmiyoruz, kendi iyiliğimiz için bağışlıyoruz. Önemli olan benim bu hissi içimde taşımamdır.

Bağışlama, diğer kişinin yaptıklarının yanlış olduğunu veya onu affetmemi isteyip istemediğine bağlı değil. Affetmek bu nefreti kalbimde taşımaya devam etmek isteyip istemediğimle alakalı. Dahası, ona olan öfkem, onun hakkındaki hükmüm, onu reddetmem, onun nefreti değil benim nefretimdir. Affetmek zayıflık gösteriyor. Eğer affedersen, kendini iradesiz bir yufka yürekli olarak göstereceksin. Aslında gerçekte bağışlamak, büyük cesaret ve içsel güç gerektirir.  Bir insanın çok malı mülkü olsa bile, hayatı bunlara bağlı değildir.” İnsanların size nasıl davranmasını istiyorsanız, siz de onlara öyle davranın.